Γράφει ο Α.Γ. Κουκουλάς
Συμπυκνώνεται στην προηγούμενη φράση όχι μόνο η ανδρεία, αλλά το ήθος, η ιστορία και η αγρύπνια της συνείδησης απέναντι στο χρέος. Αυτή που κάνει να φυλάνε Θερμοπύλες όσοι διαθέτουν αδούλωτο φρόνημα και υπερηφάνεια. Λεβεντιά. Εκείνη που γράφεται με πράξεις ανείπωτης ομορφιάς ψυχής που δε λυγίζει μπροστά στη θυσία.
Γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι Εφιάλτες. Γιατί πάντα θα βρίσκεται μία κερκόπορτα για να την ανοίξει ένα βρώμικο χέρι, για να ακουστεί το φρικτό «εάλω».
Επέλεξα αυτή τη φράση για τίτλο του σημειώματος, γιατί στοιχεία εκείνης της «ιστορικής χαρμολύπης» αναγνωρίζονται στην πορεία αυτού του τόπου και των ανθρώπων του.
Με Θερμοπύλες. Με ήρωες, αλλά και παραμονεύοντες Εφιάλτες. Με μισάνοιχτες κερκόπορτες. Με αγώνες για δόξα λαμπρή, αλλά και με βαθειές πληγές οδύνης για χαμένες ευκαιρίες.
Μια γωνιά γης που ανάθρεψε Ολυμπιονίκες της δημιουργίας, και άλλους, πρωταθλητές της ανευθυνότητας, της αδιαφορίας και της σπέκουλας.
Αφορμή για τα προηγούμενα αποτέλεσαν τα όσα αναφέρονται σήμερα στις σχέσεις Δήμου-Καζίνο. Κυρίως, για την εξέλιξη του ζητήματος. Με τα στίφη ξεδιάντροπων οικονομικών συμφερόντων μπροστά στην είσοδο του Λουτρακίου. Με επίδοξους «τύπους» έτοιμους να εκτελέσουν συμβόλαια θανάτου της πόλης και του μέλλοντός της. Με εφιαλτικά ερωτηματικά να αιωρούνται πάνω από το Δήμο και ειδικότερα πάνω από τους εκατοντάδες εργαζόμενους και τον επαγγελματικό ιστό της πόλης.
Αλλά και γενικότερα πάνω από την οικονομική ζωή της χώρας.
Διότι και τούτο πρέπει να απασχολεί, σε μία ευαίσθητη περίοδο, ξέχωρα από τις ενδεχόμενες παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο. Ασφαλώς σε βάρος του Δήμου και της Επιχείρησης.
Ξέχωρα ακόμη και από κάποιες διαπιστώσεις μεταξύ των οποίων:
Παλικαρισμοί αντί συνδιαλλαγής. ΄Ενταση και πόλωση, αντί διεξόδων και συνεννόησης. Φόρμες νομικές εξωπραγματικών απαιτήσεων. Συγκρουσιακοί πολιτικοί χειρισμοί αντί συμμαχιών κοινών επιδιώξεων. Παλινδρομήσεις και κραυγαλέες κορώνες ως μόνων «καθαρών» αγωνιστών στο πάλεμα για το μεγάλο και το αληθινό. Ολιγωρίες, αξιώσεις και αιτήματα κούφια υποβαλλόμενα αναρμοδίως, ως καταγέλαστη διαπίστωση ασχετοσύνης και εν πολλοίς, άκομψη συμπεριφορά προς συνεργάτες και εταίρους.
Είναι αυτά ή και αυτά, που συνθέτουν μία νέα τραγωδία της πόλης, του Δήμου, της Επιχείρησης.
Ένα νέο πέρασμα Κασσάνδρας, όπου και μόνο η διακινδύνευση των πραγμάτων μπορεί να χαρακτηριστεί από κάθε τρίτο, ως προδοσία των αγώνων και των ονείρων γενεών να επαναλειτουργήσει το Καζίνο στο Λουτράκι. Ως «εγκληματική» ενέργεια κατ΄εκείνου του αγαθού, το οποίο απολαμβάνουν άμεσα και έμμεσα «ενδιαφερόμενοι».
Και εάν μεν το ζήτημα περιοριζόταν μόνο στις πολιτικές συνέπειες, τούτο θα μπορούσε να τελεί σε αναμονή, μέχρις ότου η λαϊκή ετυμηγορία οδηγήσει στην κάθαρση. Διότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες.
Όταν όμως, τα πάντα διακυβεύονται, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Όπως και ο περιορισμός των υπευθύνων. Διότι θα πρέπει η αναζήτηση της ευθύνης να επεκταθεί μέχρι των συνυπευθύνων και συνηγορούντων, αλλά και των «πολιτικά ηθικών αυτουργών» για ό,τι πολιτικά επέβαλαν, όντας γνώστες προσώπων και πραγμάτων, με μοναδικό οδηγό τη θρυλούμενη εμπάθεια προς πολιτικούς αντιπάλους.
Ωστόσο, δεν είναι ώρα περί όλων αυτών, ζηλεύοντας τον ιστορικό του μέλλοντος που θα ερευνήσει τα προηγούμενα, όπως και την ύπαρξη ή όχι μίσθαρνων οργάνων σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Δε σημαίνουν τα προηγούμενα ότι η άλλη πλευρά αναδεικνύεται άμωμη σφαλμάτων. Και μόνο η απαξιωτική αναφορά περί της συνεργασίας της με το Δήμο, αρκεί για να στεριώσει τον περί του αντιθέτου ισχυρισμό.
Δεν είναι πάντως επαναλαμβάνω η ώρα περί όλων αυτών και ας μου συγχωρηθεί το βάρος της ευαισθησίας προς τη μία πλευρά, την οποία δικαιολογεί η ιδιότητά μου ως δημότη.
Τα πράγματα οδηγήθηκαν εκεί που τα οδήγησαν υπεύθυνοι, συνυπεύθυνοι και ανευθυνοϋπεύθυνοι, με το Δήμο συρόμενο στο Πραιτώριο με ουσιώδη αναπάντητα ερωτηματικά από πλευράς επιτροπής, όπως πληροφορήθηκα.
Ανεξάρτητα από αυτά, η ώρα της απόφασης και της αλήθειας έφτασε.
Μυριόστομη ας ακουστεί, εδώ από το Λουτράκι η φράση: «Μολών λαβέ». Όποιος και αν είσαι.
