Aπίστευτο κείμενο φιλολόγου στους μαθητές που απέτυχαν στις πανελλήνιες

Για τα παιδιά των πανελληνίων !

“Το ελαφρώς αφ’ υψηλού βλέμμα του πατέρα σου – εκείνος, βλέπεις, είχε πετύχει με την πρώτη το 1980 στην ΑΣΟΕΕ κι ας μεγάλωσε στο χωριό, και ας μάζευε ελιές αντί να κάνει φροντιστήριο. Το παρηγορητικό χάδι της μαμάς και οι κουβέντες της με συγγενείς και φίλους: «Το παιδί είχε μιαν ατυχία…”. Κι ο θείος να δικαιώνεται που πάντα πίστευε πως είσαι ηλίθιος. Και η κολλητή των γονιών να ρωτάει -μες στην αδιακρισία- μήπως τυχόν είχε περίοδο εκείνη τη μοιραία μέρα το παιδί και οι πόνοι δεν το άφησαν να συγκεντρωθεί. Γιατί το άλλο; Που τον Σεπτέμβριο ο γιος των κουμπάρων θα μετακομίσει στην Ξάνθη -έκτος, παρακαλώ- στους Πολιτικούς Μηχανικούς, και η κόρη των αντιπαθητικών του ισογείου θα γραφτεί, άκουσον άκουσον, στη Φιλοσοφική;
Θέλεις τη γνώμη μου; Ξέχασε τους όλους! Αν λαχταράς να περάσεις σε μία συγκεκριμένη σχολή, να ξαναδώσεις. Αν ονειρεύεσαι μέσα από την καρδιά σου να γίνεις αρχιτέκτονας ή δικηγόρος ή οπτικός, να ξαναδώσεις. Ο Αύγουστος του ’19 δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζεις. Άμα κάτι τέτοιο δεν σου συμβαίνει, τότε απλώς χαλάρωσε. Εάν κατά βάθος θα ’θελες να φτιάχνεις μαλλιά ή νύχια ή κοκτέιλ πίσω απ’ τον πάγκο ενός μπαρ, ακολούθησε την κλίση σου. Χίλιες φορές μία ευτυχισμένη -και άρα επιτυχημένη- κομμώτρια, παρά μία γιατρός με το στανιό.
Κι αν πρέπει ακόμη κάτι να σου πω (με το δικαίωμα της πείρας που εγώ έχω, ενώ εσύ στερείσαι) είναι πως η ζωή είναι αδιανόητα μεγάλη και εξαιρετικά απρόβλεπτη. Η τράπουλα θα μοιραστεί πολλές-πολλές φορές, οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι και θα ξαναγίνουν έσχατοι. Ασφαλή σχέδια, σίγουρες επενδύσεις δεν υπάρχουν – το απέδειξε άλλωστε περίτρανα και η τελευταία δεκαετία η οποία μας πήρε και μας σήκωσε. Η μόνη, συνεπώς, πυξίδα που έχει νόημα να συμβουλεύεσαι, βρίσκεται μέσα σου. Όσοι την ακολούθησαν, ακόμα και αν έχασαν, δε χάθηκαν. Όσοι την αγνόησαν, καταδίκασαν τους εαυτούς τους σε «επιτυχημένες» ίσως, πλην σκυφτές ζωές.