Από μικρός έμαθα να ξυπνάω πρωί.
Με το χάραμα να είμαι στο δρόμο. Ήλιος, δεν θυμάμαι να μ’ έχει βρει στο κρεβάτι.
Είναι μια συνήθεια που αποκτήθηκε, κυρίως από την αναγκαιότητα να είμαστε με το ξημέρωμα, στο πρωινό σκάρισμα και στα χωράφια για τις αγροτικές ασχολίες, τότε που ήμασταν οι μοναδικοί και απαραίτητοι εργάτες γης.
Το πρωινό μας, ήταν πλούσιο για να μας δώσει δύναμη: Μια μουρχούτα γάλα πρόβειο με αλάτι κι ένα κομμάτι ζυμωτό ψωμί απ’ το καρβέλι τριμμένο ή χειροποίητα παξιμάδια. Χωρίς αυτό δεν έκανα πέρα.
Από τότε ως σήμερα το χούι του αχάραγου ξυπνήματος δεν έχει αλλάξει.
Όμως, το πρωινό μου, δεν μπορεί να είναι ίδιο, όταν είμαι μακριά από το χωριό. Διαφοροποιείται. Αντικαθίσταται με παξιμάδια χειροποίητα, μέλι ελάτης κι ένα δυνατό ρόφημα από τσάι του βουνού, με ένα στημένο λεμόνι και κανέλα.
Η αλήθεια είναι ότι το τσάι δεν το απολαμβάνω μόνο στο πρωινό. Φτιάχνω μπόλικο και το παίρνω μαζί μου, να με συντροφεύει όλη τη μέρα και να με δυναμώνει. Το άρωμα και η γεύση του μου θυμίζει τα βουνά μας, τον αέρα της Ζήρειας και του Χελμού, εκεί όπου “ζει” το πολύτιμο βότανο.
Κάθε χρόνο, λοιπόν, τέτοια εποχή, όταν η ζέστη φουντώνει, τραβάω ίσα στις κορυφογραμμές της Ζήρειας και του Χελμού. Απολαμβάνω τη δροσιά και τις αλπικές ομορφιές των βουνών μας, μαζεύοντας το τσάι της χρονιάς, με σεβασμό κι ευγνωμοσύνη για τη Φύση που μας χαρίζει απλόχερα ένα από τα σπουδαιότερα βότανά της.
Καλημέρα καλή Κυριακή!
