Θρηνήστε Χριστιανοί, Χριστιανοί της Ανατολής, Χριστιανοί της Δύσης…
Η πόλις μας καίγεται, καίγεται και το βιός της.
Η Κορινθία χάνει τους πνεύμονές της, οι άνθρωποι των χωριών μας το βιός τους, που με ιδρώτα, κόπο, αγωνία και πόνο γενιές και γενιές προστάτευσαν.
«Πώς θ’αντικρύσω τα λιόδενδρα του προ-προπάππου μου καμμένα, θα καεί το έσω μου», μού είπε ο πατέρας φίλης μου με παράπονο.
«Με το παγούρι του, ένα στρατιωτικό παγούρι, τα πότιζε.
Δεν τό ’πινε αυτός το νερό και το έριχνε στην ισχνή αγριλιά, που είχε κεντρώσει δένοντας το μπόλι με το κουρέλι που έσκιζε απ’ το μεσοφόρι της γυναίκας του».
Ας θρηνήσουμε, Χριστιανοί, η Πόλις μας καίγεται.
Τα σπίτια στο Αλαμάνο κάηκαν, τα σπίτια που με τα χέρια θα είχε η λάσπη τους φτιαχτεί «με ιδρώτα», με χαρά για να στεγάσει οικογένεια, βιός και ζώα.
Θρηνούμε Χριστιανοί, γιατί τ ‘αεροπλάνα πάνω από το κεφάλι μας στον αυτοκινητόδρομο βουίζουν δαιμονισμένα και ξυπνούν μνήμες από εποχές πολέμου με φωτιά και λάβα.
Θρηνούμε για τα πουλιά, τα ζώα, τα δέντρα, για την κακοποίηση της Φύσης της μάνας μας.
Θρηνήστε, Χριστιανοί, γιατί πυροσβέστες, πιλότοι, εθελοντές άφησαν τις οικογένειές τους και κινδυνεύουν, για να σβήσουν τη φωτιά που κακόβουλο χέρι έβαλε για να επωφεληθούν οι έμποροι της γης.
Δεν μπορεί η Φύση από μόνη της ταυτόχρονα να αναφλέγεται σε περισσότερες από δύο τοποθεσίες.
Ας θρηνήσουμε, Χριστιανοί, τέλος, γιατί ανόητοι πολιτικοί μετέτρεψαν σε τζαμί έναν Χριστιανικό Ναό-Σύμβολο, ένα Παγκόσμιο Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς που το επισκέπτονταν εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο, σε αλλόθρησκο κέντρο προσευχής.
Δεν ξέρουν πως οι Ναοί βρίσκονται μέσα μας, μέσα σε κάθε άνθρωπο, και δεν ξεριζώνονται.
Είναι σίγουρο πως και για τους προσευχόμενους δεν θα ήταν προσευχή, παράσταση θα ήταν που έδιναν στο παγκόσμιο κοινό παρουσία του σκηνοθέτη της.
Μα ακούγονται ακόμα οι ψαλμωδίες χριστιανικών ύμνων που έχουν ποτίσει τους τοίχους της Αγιά Σοφιάς.
Θρηνήστε, Χριστιανοί, για όλα τα παραπάνω μαζί με τις πένθιμες καμπάνες των εκκλησιών.
Ας προσπαθήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις να συμβάλουμε να μην ξανά αλωθούν πόλεις από φωτιά, μίσος ή πόλεμο.
Η σκέψη μας στους αγωνιζόμενους πυροσβέστες και σε όλους εκείνους που προσπαθούν να σώσουν τα πάτρια απο την φονική λαίλαπα.
Περίλυπη,
Μαρία Χρισταρά
