Τους τελευταίους 9 μήνες ζούμε όλοι μια πρωτόγνωρη κατάσταση, -ιστορική θα τη χαρακτήριζα-, λόγω της πανδημίας. Πριν από μόλις 1 χρόνο δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα ζούσαμε αυτά που μας συμβαίνουν σήμερα.
Ότι ένας ιός θα μας ξεβόλευε από τον ρυθμό της ζωής μας, ότι θα μας στερούσε βασικές ελευθερίες. Ότι ο φόβος του θανάτου θα κυρίευε κάθε κίνησή μας για να συνεχίζουμε να ζούμε κανονικά και να πάμε ένα βήμα παρακάτω.
Ακούσαμε όλοι πάρα πολλά αυτούς τους μήνες. Τη φωνή της επιστήμης, της λογικής, της συνομωσίας, των ειδικών, των αρνητών, των πολιτικών, των διεθνών παραγόντων, των οικονομολόγων…. Ο κόσμος και πάλι χωρίστηκε στα δύο ή στα τρία μη ξέροντας τι να πιστέψει.
Ποιοι ήταν οι περισσότεροι; Κανείς δεν ξέρει. Αν και θεωρώ ότι δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία.
Η ουσία είναι ότι κλονίστηκε βαθιά η κοινωνία σε πολλά επίπεδα, βασικά σε θέματα υγείας και φυσικά στην οικονομία. Με επιπτώσεις πολύ σοβαρές που ακόμα δεν τις έχουμε δει όλες, ούτε σε ποιο βαθμό θα καταλήξουν. Σίγουρα η επόμενη μέρα θα είναι τελείως διαφορετική και θα χρειαστεί χρόνος για να φτάσουμε και πάλι στην προ πανδημίας κατάσταση.
Για να συζητάμε όμως για την επόμενη μέρα, αυτό προϋποθέτει ότι πρέπει να είμαστε όλοι εδώ! Άσχετα με το τι πιστεύει ο καθένας, πόσο πιστεύει στον ιό, τι θεωρίες μπορεί να έχει διαβάσει ή και να τις έχει αποδεχτεί.
Το ξέρω ότι είμαστε από τις γενιές της καλοπέρασης που δεν μας αρέσει να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μας περιορίζουν. Θέλουμε να βγαίνουμε , να είμαστε και στις καφετέριες και στα κλαμπ και στις ταβέρνες και στις παραλίες και στο ξεφάντωμα, μικρό ή μεγάλο. Και ποιος δεν το θέλει?
Όμως , αυτές οι στιγμές πρέπει να είναι και στιγμές περισυλλογής, αυτοσυγκράτησης και σεβασμού στον συγγενή, στον φίλο, στον διπλανό μας. Πιστεύουμε ή όχι, πρέπει όλοι να κάνουμε αυτό που λέει η επιστήμη και η λογική. Να κάνουμε υπομονή λίγους μήνες ακόμα, όσο δύσκολο κι αν είναι.
Για να μπορούμε μετά και να διεκδικήσουμε και να «επαναστατήσουμε» και να ζητήσουμε, αλλά και να απαιτήσουμε μια καλύτερη ζωή. Για να γίνουν όμως όλα αυτά, για να πολεμήσουμε για τα αυτονόητα, πρέπει να ΖΗΣΟΥΜΕ μέχρι την ημέρα που θα εκλείψει αυτή η υγειονομική λαίλαπα.
Ξέρω ότι όλοι είμαστε κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, κυρίως ψυχικά. Ξέρω όμως επίσης, ότι τώρα είμαστε ακόμα πιο ΔΥΝΑΤΟΙ, γιατί ξέρουμε ότι υπάρχει φως στο τούνελ αυτής της τραγικής κατάστασης. Και ξέρουμε ήδη, ότι στο τέλος οι νικητές θα είμαστε εμείς.
ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!!!
Του Γιώργου Ρουμελιώτη
