Λίγες μέρες πέρασαν από τη θύμηση εκείνης της Άγιας μέρας, όπου η Χάρη του Θεού και του Απόστολου που σκεπάζει την τοπική μας εκκλησία, έστειλε στο βήμα της αγάπης Του ταπεινό της υπηρέτη. Τον Κορίνθου Διονύσιο.
Μυριόστομο και αληθινό εκείνο το «Άξιος» για το νέο Μητροπολίτη. Ήταν ένα ξέσπασμα λαού. Μια ευχαριστήρια κραυγή λύτρωσης, μιας βασανισμένης λαοθάλασσας πιστών. Μιας διχασμένης κοινωνίας.
Άκουσαν διψασμένα τούτα τα πλήθη που καλοδέχτηκαν περιχαρή το άγγελμα αγάπης του νέου Μητροπολίτη. Ένιωσαν τα λόγια του νέου ιεράρχη. Κρέμασαν πάνω του την ελπίδα και απάγκιασαν την ψυχή τους στην δική του. Για να στάξει λάδι στις μαστιγωμένες ψυχές τους από το άδικο, τη διχόνοια, τις σκοπιμότητες και τις συκοφαντίες. Για εκείνες τις σκηνές που έβλεπαν να ξεδιπλώνονται μπροστά τους, ακόμη και στις αίθουσες δικαστηρίων σαν πράγματα ντροπής.
Ανταριασμένες μέρες που καταλάγιασαν με κόπο βαρύ και υπομονή του νέου Επισκόπου. Για να σταθούν στο πλάι όσα χώριζαν. Για να ξαναζεσταθούν οι καρδιές και να μονιάσουν οι άνθρωποι. Ετούτα τα θηρία.
‘Εμειναν τώρα μερικά από δαύτα, για να γρυλίζουν φαφούτικα και παραζαλισμένα στα σκοτεινά καλντερίμια της ερημιάς τους, ανήμπορα και πληγωμένα από τις δικές τους δαγκωματιές βρωμίζοντας τα γύρω.
Θλίψη για τούτο το κατάντημα. Αλλά …τις πταίει;
Στάθηκα, όπως όφειλα, σ΄αυτό το έργο του Μητροπολίτη. Εκείνο της ομόνοιας. Έργο δουλεμένο με πόνο αλλά και πείσμα όπως έγραψα. Κυρίως όμως με αγάπη.
Για τούτο και το θεωρώ εξαιρετικά σπουδαίο. Γιατί στα χέρια του έγινε όπλο αήττητο, ως όπλο ειρήνης. Γιατί και με αυτό ή με αυτό, μπορούμε να πορευτούμε προς την ανθρωπιά που πάει να σβήσει, σε καιρούς άγριους, σε καιρούς νέων κατατρεγμών.
Μπροστάρης ο ίδιος, μπόλιασε παράλληλα τη νέα πορεία της δικής μας κοινωνίας με την πίστη του πνευματικού του μόχθου και ως παιδαγωγός, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται και τα υλικά αγαθά για να υπάρξει και τα πνευματικά για να υπάρξει σωστά.
Τα πρώτα –έγραφε ο Μ. Πλωρίτης- θα του δώσουν «το ζην», τα δεύτερα, το «ευ ζην».
Θα σταθώ στα πρώτα, μια και οι μέρες οι Άγιες που προσμένουμε, προκαλώντας και προσκαλώντας , κάνουν πολύ πιο επίκαιρο το ζήτημα, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Επισκόπου για να συναντήσουμε τον άνθρωπο.
Και αυτό το ειδικότερο έργο του το θεωρώ εξόχως σπουδαίο. Και νομίζω πως όχι άδικα. Γιατί ένα μικρό πολύπτυχο δίνει καίριες απαντήσεις. Αναφέρεται στον έρανο της αγάπης.
Ο έρανος της αγάπης.
Γράφει ο Μητροπολίτης:
«Στις 6, 7 και 8 Δεκεμβρίου θα διεξαχθεί στις ενορίες της Μητροπόλεώς μας ο ετήσιος και πανελληνίως διεξαγόμενος έρανος αγάπης. Γνωρίζουμε και κατανοούμε απόλυτα τις δυσκολίες των καιρών και των ημερών μας.
Όμως «όλοι μαζί μπορούμε», ώστε να μη μείνει «κανείς πεινασμένος στην Κορινθία». Φτάνει να έχουμε αγάπη και να σκεφτούμε πως υπάρχουν συνάνθρωποί μας που περιμένουν μόνο από τη δική μας ανιδιοτελή προσφορά αγάπης και το δικό μας χέρι για να σταθούν όρθιοι, για να περάσουν τις δυσκολίες, για να μη λιποθυμούν παιδιά στους δρόμους και τα σχολεία από την πείνα και εν τέλει, για να γιορτάσουν την ημέρα της Αγάπης και της θεοδίδακτης φιλανθρωπίας, τα Χριστούγεννα».
Θα ήταν παράλειψη ωστόσο αν αυτά τα λόγια δεν στηρίζονταν και από μέχρι τώρα έργα.
Αντιγράφω ακόμη ένα απόσπασμα από εκείνο το φυλλάδιο.
«Η Ιερά Μητρόπολις με το γενικό φιλόπτωχο ταμείο, με τα φιλόπτωχα ταμεία των ενοριών, ως και με τις ποικίλες δραστηριότητές της είναι κοντά σε κάθε ενδεή που ζητάει τη βοήθειά της, στο φτωχό, στον ασθενή, τον φυλακισμένο, τον εγκαταλελειμμένο, τον μαθητή.
Εκείνο όμως που πρέπει να κατανοήσετε, είναι ότι το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας μας διακονείται με τη δική σας αγάπη και προσφορά.
‘Ότι προσφέρετε, δίδεται μέχρι του τελευταίου λεπτού στους δοκιμαζόμενους αδελφούς σας.
Πέρυσι 4.000 άνθρωποι ένιωσαν τη στοργή σας με τη δαπάνη 2.520.150,00 ευρώ. Φέτος πλησιάσαμε τους 4.500 και δαπανήσαμε 2.910.340,00 ευρώ.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Γιατί μέσα από τον «οβολό» των πιστών και την καλή διαχείριση ενισχύονται και άλλες δράσεις. Όπως: τα δύο γηροκομεία, οι προικοδοτήσεις και οι υποτροφίες, η Τράπεζα αίματος, η Ιεραποστολή, οι πρόσφυγες, ασθενείς, φυλακισμένοι και κάθε λογής μετανάστες, άτομα εξαρτημένα από ναρκωτικά και άλλες ουσίες. Και πάνω από όλα τα γεύματα αγάπης.
Δεν ξεχνάμε εξάλλου και την ειδικότερη ενοριακή δράση, με ιερείς και εκκλησιαστικά συμβούλια να βαδίζουν στ’ αχνάρια του Επισκόπου τους.
Γνωρίζω προσωπικά το έργο των ενοριών και μοναστηριών του Λουτρακίου. ΄Εργο υπέροχο που απλώνει χέρι βοήθειας σε κάθε κατατρεγμένο και ανήμπορο.
Εάν αυτό είναι ένα κομμάτι από τις δραστηριότητες της Μητρόπολης, δεν θα εξαιρούσα και μία άλλη, την οποία θεωρώ εξίσου σπουδαία. Τη λειτουργία για τρίτη χρονιά της Σχολής Γονέων.
Σημειώνει ο Μητροπολίτης:
«Η ύπαρξη μιας τέτοιας σχολής στην τοπική μας εκκλησία κρίνεται απαραίτητη σε μία εποχή, που τα διαζύγια πληθαίνουν, η δυσαρμονία στις σχέσεις γονέων-παιδιών τείνει να γίνει κανόνας ζωής, που νέα ήθη και ξενόφερτα μοντέλα και «παραγωγής» νέων ανθρώπων τορπιλίζουν τον Θεοίδρυτο και ιερό θεσμό της οικογένειας και τον άνθρωπο».
Όλα τούτα που έγραψα νομίζω πως οδηγούν στα λόγια του Γ. Θεοτοκά: Η ιστορία ξαναφέρνει την εκκλησία στην αρχική της θέση του ποιμενάρχη, με το πνεύμα των Πατέρων, μέσα σ’ ένα κόσμο εντελώς καινούριο, μαζικό, δυναμικό, συνταρακτικό, κλυδωνιζόμενο. Οι νέες ιστορικές συνθήκες ζητούν απ’ αυτή να ξαναβρεί τις βαθύτερες πηγές της πνευματικότητάς της, να λύσει προβλήματα συνειδήσεων, να προσφέρει υψηλά πρότυπα πίστης και αρετής, να βοηθήσει τους σύγχρονους ανθρώπους δίνοντας ένα νόημα στην ύπαρξή τους.
Νομίζω, ότι τα λόγια αυτά του Θεοτοκά ακουμπάνε πάνω στο έργο του Μητροπολίτη ή αντίστροφα, για να πιστοποιηθούν για μία ακόμη φορά ακατάλυτοι δεσμοί και αξίες σε μία αδιάσπαστη συνέχεια Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Και θαρρώ, πως και προς αυτή την πλευρά, εργάζεται με συνείδηση ευθύνης και χρέους, με το έργο και την προσωπικότητά ο Κορίνθου Διονύσιος.
Και πάλιν ΄Αξιος, Σεβασμιότατε.
