Ο νομοθέτης μετά από επίμονη λαϊκή απαίτηση πρόσθεσε στη παράγραφο 4 του άρθρου 336 την γενετήσιας πράξη “χωρίς συναίνεση” για την οποία απειλείται ποινή κάθειρξης έως 10 έτη.
Η συναίνεση όταν μιλάμε για έννομα αγαθά όπως η γενετήσια ελευθερία έχει την έννοια της “συγκατάθεσης”.
“Συγκατάθεση” και “συναίνεση” αποτελούν σύμφωνες γνώμες που είτε αποκλείουν το αρχικό άδικο είτε αίρουν το τελικό αντίστοιχα.
Η μεγάλη τους διαφορά έγκειται στο ότι η πρώτη σε αντίθεση με τη δεύτερη δεν απαιτεί έγκυρη δήλωση βούλησης, οπότε οποιοδήποτε ελάττωμα στα παραγωγικά αιτία(πλάνη ως προς την ταυτότητα του παρτενέρ) δεν μπορεί να θέσει υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη της.
Η συγκατάθεση ( αυτή που μας αφορά δηλαδή) αποκλείει το αρχικό άδικο εγκλημάτων με αντικείμενο εκφάνσεις της προσωπικής ελευθερίας, όπως είναι ο βιασμός. Συνιστάται σε μια πραγματική παροχή σύμφωνα γνώμης που καθιστά την οποία γενετήσια πράξη εκδηλωθείσα μέσα στα όρια της βούλησης του ατόμου.
Το ζήτημα είναι ότι με μια σωστή ερμηνεία της διάταξης ( που είναι προς όφελος του κατηγορούμενου και άρα επιτρεπτή) η συναίνεση αποκτά την ορθή σημασία της συγκατάθεσης. Οποιαδήποτε πλάνη επομένως υπάρχει στα παραγωγικά αιτία της βούλησης αυτού που συγκατατίθεται είναι ποινικά αδιάφορη, εφόσον η συγκατάθεση δόθηκε χωρίς εξαναγκασμό.
Αν λοιπόν ο συμμετέχων σε μια γενετήσια πράξη διαπιστώσει εκ των υστέρων ότι ο παρτενέρ του δεν είχε την ταυτότητα που νόμιζε( πλάνη ως προς τα παραγωγικά αιτία της βούλησης) και ότι βρισκόταν σε πλάνη αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξε βιασμός, αφού η “συγκατάθεση” ως έννοια καθαρά τεχνική του ποινικού δικαίου ΔΕΝ εξαρτάται από το αν είναι έγκυρη η βούληση του παρέχοντος ή προϊόν πλάνης.
Αν παριστάνω τον δίδυμο αδερφό μου για να πετύχω μια σεξουαλική πράξη και να αποκτήσω τη συγκατάθεση εκμεταλλευόμενος την πλάνη κάποιου προσβάλλω την ελευθερία επιλογής ερωτικού συντρόφου του εξαπατηθέντος ως έκφανση της προσωπικότητά του ( ΑΚ άρθρο 57) και του προκαλώ ηθική βλάβη πιθανότατα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τελώ το έγκλημα του βιασμού.
Όλα αυτά είναι συνέπεια του ότι το ποινικό δίκαιο είναι Ultima ratio και δεν έχει ως αντικείμενο του οποιαδήποτε συμπεριφορά προσβάλει την προσωπικότητα κάποιου άλλα και το γενικότερο αίσθημα ηθικής.
Υ.Γ. 1 Κάνω απλά μια νομική ερμηνεία του νόμου χωρίς αυτό να αποκλείει αντίθετες ερμηνευτικές εκδοχές.
Υ.Γ 2 Τα πραγματικά περιστατικά κάθε υπόθεσης μπορούν να οδηγήσουν σε διαφορετικά συμπεράσματα οπότε μην συγχέετε το ποστ αυτό με όσα διαδραματίζονται στην ελληνική κοινωνία. Κανείς μας δεν ξέρει όλα τα πραγματικά γεγονότα για να έχει μια ασφαλή εικόνα και κατά συνέπεια κρίση.
