Πολυπόθητα και αγαπητά μου πνευματικά παιδιά,

η ώρα του Σταυρού του Χριστού ήταν η ώρα του σκότους! Όχι γιατί «από δε έκτης ώρας σκότος εγένετο επί πάσαν την γην έως ώρας ενάτης» (Ματθ. κζ’, 45) αλλά γιατί φάνηκε ότι προς στιγμήν κυριάρχησαν οι δυνάμεις του σκότους…

Η ετυμηγορία της Συναγωγής και της Πολιτείας, των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών, των υψηλά ευρισκομένων «επιστημόνων» και των ανευθυνο-υπευθύνων μαζών του λαού ήταν ότι ο Ιησούς έπρεπε να σταυρωθή. Ο Ρωμαίος Διοικητής, ο Πιλάτος, δεν είχε το ψυχικό σθένος ούτε την ηθική δύναμι να αντιτεθή στην απαίτησι των εχθρών του Χριστού να σταυρωθή! Οι ιερείς ενδιεφέροντο ν’ απαλλαγούν Ενός, ο οποίος έθετε σε κίνδυνο ολόκληρη την θρησκεία! Και οι Φαρισαίοι απεφάσισαν ότι μία παράδοσις, η οποία υπήρχε για αιώνες, δεν θα έπρεπε να παραμερισθή η να ανατραπή με τον λόγο ενός νέου Διδασκάλου, του οποίου οι αρχές και τα πιστοποιητικά ήταν δύσκολο να προσδιορισθούν.

Η Σταύρωσις πραγματοποιήθηκε και εξέφρασε, με ένα από τους πλέον φρικώδεις τρόπους, την εκτίμησι, την οποία οι άνθρωποι είχαν για τον Ιησού.

Ο Ιησούς εμαρτύρησε για την Αλήθεια, την οποία εγνώριζε και εκήρυξε. Οι άνθρωποι Τον αρνήθηκαν και Τον κατεδίκασαν ως «πλάνο», ως «βλασφημήσαντα» και καταπατήσαντα τον Ιουδαϊκό και Ρωμαϊκό νόμο και κατώρθωσαν να σταυρωθή. Οι άνθρωποι τον κρέμασαν πάνω στο Ξύλο του Σταυρού. Και ο Ιωσήφ Τον απέθεσε «εν τω καινώ αυτού μνημείω ο ελατόμησεν εν τη πέτρα» (Ματθ. κζ’, 60).

Ο θάνατος του Διδασκάλου εξέπληξε τους μαθητές που είχαν ενωρίς αποσυρθή από τον χώρο των ωδινών Του αλλά και που δεν θα μπορούσαν να εκφράσουν ούτε ένα λόγο πιστότητος η υπερασπίσεως γι Αυτόν!

Ούτε όμως η λυπηρή έκπληξις των μαθητών, ούτε η «ώρα του σκότους», όπως αυτή εξεδηλώθη από τον προδότη μαθητή, από τους αρχιερείς που «απεκρίθησαν ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα» (Ιω. θ’, 28), από τον Πιλάτο και τον Ηρώδη που «εγένοντο φίλοι εν αυτή τη ημέρα μετ’ αλλήλων προϋπήρχον γαρ εν έχθρα» (Λουκ. κγ’, 12), από την θρησκευτική ελίτ, τους Φαρισαίους, που με κομπασμό ομολογούσαν «ημείς του Μωϋσέως εσμέν μαθηταί» (Ιω. θ’, 28), από τον όχλο «το μη γινώσκοντα τον νόμον» (Ιω. ιθ’, 15), από τους σπαθοφόρους και λογχοφόρους Ρωμαίους στρατιώτες που αντιπροσώπευαν την δύναμι, την πυραμίδα όλων των αδίκων δυνάμεων, από τον βλασφημήσαντα κακούργο, από τους «παραπορευόμενους», από τον θάνατον που φάνηκε ότι κατίσχυσε του Αθανάτου, κράτησαν επί μακρόν. Τρεις ημέρες πέρασαν και ο Κύριος Ανέστη! Εξήλθεν εκ του Τάφου Νικητής του θανάτου!

«Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας»!
Φως πλημμύρισαν τα σύμπαντα, «ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια».

Θρίαμβος η Ανάστασίς Του! Θρίαμβος κατά του παγκοσμίου κυριάρχου ολόκληρης της ανθρωπότητος, ολόκληρου του κόσμου, κατά του θανάτου.

Έσβησε «η ώρα του σκότους», οι εχθροί του Χριστού διεσκορπίσθησαν. «Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε»!

Στην Ανάστασί Του οι άνθρωποι διαβλέπουμε την νίκη μας κατά του θανάτου και υψώνουμε ειρωνικά την φωνή μας εναντίον του «που σου, θάνατε, το νίκος»! Αγάλλεται και χαίρει η Εκκλησία γιατί η ζωή Της εβλάστησε από τον Τάφον του Χριστού. Όμοια με μικρό πράσινο μίσχο, ο οποίος βγήκε από το χώμα, από τον κόκκο του σίτου που νεκρώθηκε. Τόσο αδύνατη και ασθενής εμφανίσθηκε η Αγιωτάτη Εκκλησία μας, εν τη γενέσει της, στον κόσμο. Και ο κόσμος που «όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιω. ε’, 19) θα πιστεύη ότι θα δυνηθή να Την καταστρέψη χωρίς κόπο. Ουδεμία όμως δύναμις θα μπορέση να την εκμηδενίση, ουδεμία προσπάθεια θα δυνηθή να Την νικήση. Ο Άδης με όλους τους δαίμονες και τα ανθρώπινα πάθη, με όλα τα μίση, όλες οι δολιότητες και η βία των ισχυρών της γης δεν θα επιτύχουν τον σκοπό τους ποτέ. Οι απηνείς διωγμοί κατά της Εκκλησίας σ’ όλους τους αιώνες σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης παραχωρούνται και χρησιμεύουν να αυξάνουν το πλήθος και τον ενθουσιασμό των πιστών μελών Της.

Οι άνθρωποι των νέων ιδεών, οι δήθεν αληθεύοντες για την Επιστήμη, ταπεινά θα σεβίζουν προ του Ιησού και θα αναγνωρίζουν Αυτόν ως Κύριόν τους και Θεόν τους!

Οι άνθρωποι που φιλοδοξούν να εγκαταστήσουν παγκοσμίως νέες εποχές θα αναγκασθούν να απορρίψουν από τα προγράμματά τους κάθε αντίθετη διδασκαλία, γιατί θα αντιληφθούν ότι μόνον ο Αναστάς Κύριος είναι η Ζωή και η ανάστασις του ανθρώπου!

Κάθε ψυχή που αντιτίθεται στο θείο έργο του Κυρίου μας και της Εκκλησίας Του θα ομολογή ότι «ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία» (Πραξ. κδ’, 12).

Όταν οι διώκτες κάθε εποχής θα νομίζουν ότι ενταφίασαν την Εκκλησία, όπως τον Χριστό, καταφέροντες σ’ Αυτήν ανεπανόρθωτη ήττα, θα αναφανή πάλι Αυτή, όπως ο Χριστός, ζώσα και νικήτρια, ωραιότερη και πλέον ισχυρή. Παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος βεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Επί είκοσι και πλέον αιώνες πραγματοποιείται ήδη ο λόγος του Νικητού του θανάτου «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ’, 18).

«Ανέστη Χριστός», αδελφοί, «και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός, και χαίρουσιν άγγελοι. Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός, και νεκρός ουδείς επί μνήματος», γιατί ο Χριστός, αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς, έγινε η απαρχή της Αναστάσεως όλων των κοιμηθέντων. Σ’ Αυτὸν ανήκει η δόξα και η εξουσία «εις τους αιώνας των αιώνων». Αμήν.

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριο ευχέτης Σας

και πάντοτε με Πατρική αγάπη και στοργή

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ