Ηταν πριν περίπου 11-12 χρόνια, σίγουρα ημέρα Τετάρτη όταν χτύπησε το τηλέφωνο του γραφείου. Αφού αμέριμνα το σηκώνω, ακούω μία τρεμάμενη γυναικεία φωνή να κλαίει.
“Παρακαλώ, τι πάθατε, ποια είστε;”
“Σε παρακαλώ κορίτσι μου, βοηθήστε με, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, που να πάρω, χάνω το σπίτι μου σήμερα, πετάγομαι στον δρόμο”
Η κυρία Ελένη ήταν τότε γύρω στα 80, ένα δάνειο άλλου την είχε φέρει εκείνη την ημέρα σε απόγνωση. Το σπίτι της έβγαινε στον πλειστηριασμό, όταν ακόμη οι πλειστηριασμοί γίνονταν σε αίθουσα του Δημαρχείου και όχι στα Δικαστήρια.
Μία μίνι σύσκεψη των ανθρώπων του SUPER βγάζει γρήγορα την απόφαση να κάνουμε ότι μπορούμε να αποτρέψουμε τον πλειστηριασμό της κυρίας Ελένης εκείνη την ημέρα μέχρι την επόμενη φορά που έτσι κι αλλιώς οι δικοί της άνθρωποι προσπαθούσαν να κάνουν κάποιες κινήσεις για να της σώσουν το μοναδικό της περιουσιακό στοιχείο.
Οπλα μας η κάμερά μας και η θέληση να διώξουμε με την παρουσία μας οποιονδήποτε προσπαθούσε να αρπάξει εκείνη την ημέρα το σπίτι της κυρίας Ελένης. Φτάνουμε στο Δημαρχείο περίπου μία ώρα πριν ξεκινήσει η διαδικασία, ανοίγουμε τα φώτα στην κάμερα για να καταγράψουμε γνωστούς στην πόλη τοκογλύφους (κοράκια) που καλοντυμένοι πάρκαραν τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους στην Κολιάτσου για να κάνουν άλλη μία “επένδυση” στις πολλές που έκαναν εκείνα τα χρόνια.
Η παρουσία της κάμερας εξόργισε, ξάφνιασε και αφού η παρέα των τοκογλύφων ξεστόμισε τα γνωστά κοσμητικά τους επίθετα για όλους μας, τράπηκαν σε φυγή. Το σπίτι της κυρίας Ελένης εκείνη την ημέρα σώθηκε, δεν υπήρξε κανείς να το χτυπήσει στον πλειστηριασμό, οι δικοί της έκαναν τις απαραίτητες κινήσεις και σώθηκε τουλάχιστον μέχρι το τέλος της ζωής της.
Την θυμάμαι πάντα με νοσταλγία αφού από εκείνη την ημέρα και μέχρι που έφυγε από την ζωή μας έπαιρνε σε όλες τις γιορτές τηλέφωνο να μας λέει ευχές και τα χρόνια της πολλά.
Οσο για τις παρέες των τοκογλύφων, κατάφεραν και έκαναν εκείνα τα ένδοξα χρόνια των “επενδύσεων” τεράστιες περιουσίες ακινήτων πάνω σε πόνο, δάκρυα αλλά και κατάρες…. !!!
Σ.Μπαλή
