Με ιδιαίτερη επιτυχία παρουσιάστηκε το έβδομο βιβλίο της εικαστικού και λογοτέχνιδας κας Παυλίνας Μπεχράκη με τίτλο «Το παλικαράκι του ήλιου» (Μάθημα επιβίωσης) στις 2 Φεβρουαρίου 2014 στο Θέατρο του Δημαρχείου της Κορίνθου. Για το βιβλίο μίλησαν: ο Απόστολος Παπαφωτίου, Αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου, Συγγραφέας και ο Γιάννης Σώκος, Συγγραφέας, Δημοσιογράφος. Το συντονισμό της παρουσίασης είχε η κα Μαρία Καρακατσάνη, Ιστορικός Τέχνης, εικαστικός.
…….Στον επίλογο του βιβλίου της η συγγραφέας μας αποκαλύπτει, πως το μικρό 10χρονο αγόρι, είναι ο αγαπημένος της σύντροφος Βλάσσης, που το ονόμασε «Το παλικαράκι του ήλιου» και αυτό όχι τυχαία, γιατί πραγματικά σε μια τραγική εποχή για την πατρίδα μας, άνθρωποι, σαν τον μικρό Βλάσση υπήρξαν φως, ζεστασιά, παρηγοριά κι ελπίδα.
Έτσι το βιβλίο, εκτός από τη λογοτεχνική του αξία, έχει και μια άλλη προσωπική διάσταση, αυτή του αντικειμένου αφιέρωσης. Με αυτό το βιβλίο εκδηλώνει απερίφραστα την αγάπη προς τον σύντροφο της.
Η δημιουργός σχεδίασε το έργο. Έβαλε στο χαρτί ότι ήταν δυνατό να αποδοθεί με λέξεις. Οι λέξεις όμως δεν μπορούν παρά να εκφράσουν ένα μέρος του ονείρου. Τα υπόλοιπα δεν είναι στο χειρόγραφο. Δημιουργούνται μέσα μας και λαμβάνονται ως μηνύματα και ως διαπιστώσεις:
Α) Η ιστορία γράφεται και αποτελείται από μικρές ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που τις βιώνουν και δημιουργούν την μεγάλη ιστορία. Άνθρωποι που είναι μεταξύ μας και την κατάλληλη στιγμή αποκαλύπτουν το μεγάλο μέγεθος τους.
Β) Το βιβλίο αποτελεί πηγή πληροφοριών για το ρόλο πολλών ανθρώπων της Κορινθίας αλλά και για τη μετάδοση του πνεύματος του ηρωισμού που υπήρχε σε κάθε ελληνική οικογένεια. Εδώ θέλω να σταθώ λίγο στο πατριωτικό ρόλο που έπαιξε η οικογένεια Κοτσερώνη, και ειδικά ο πολιτικός μηχανικός Κοτσερώνης που παντρεύτηκε μια Γερμανίδα, στη διευκόλυνση, εξυπηρέτηση και σωτηρία πολλών Κορινθίων. Ακόμα τον ρόλο της Εκκλησίας της Κορίνθου στη διανομή των τροφίμων που κάλυπταν τις ανάγκες των οικογενειών σε αλευρά κυρίως.
Γ) Μέσα από το βιβλίο καταγράφονται οι αρχές και οι αξίες μιας μέσης ελληνικής οικογένειας που μπολιάζει τα μέλη της με τις αρχές της ελευθερίας και του πατριωτισμού.
Δ) Πιστοποιείται έμπρακτα και γραπτά η συνέχιση των αρχών και των παραδόσεων . Η οικογένεια του μικρού Βλάσση πήρε τη σκυτάλη των αξιών από τους γονείς της και την μεταφέρει στα παιδιά της.
Ε) Στέλνει μήνυμα για τις δυνατότητες του ανθρώπου, του Έλληνα να επιζεί και στις πιο δύσκολες στιγμές, με όπλο τη συντροφικότητα, τη συνοχή και την αλληλεγγύη. (σελ.116,στο ποίημα της οργής)
ΣΤ) Ακόμα η συγγραφέας μας προτείνει και τώρα που έχει έλθει η μεγάλη κρίση, όπου η τόλμη και η αποφασιστικότητα ζητούνται, μας δίνεται η ευκαιρία να σταθούμε αντιμέτωποι με το παρελθόν, με τον εαυτό μας, με το μέλλον μας. Είμαστε εμείς που πρέπει να αποφασίσουμε, σε μια αδιάκοπη ενδόμυχη περισυλλογή, και είμαι σίγουρος ότι, την κατάλληλη στιγμή θα γίνουμε και εμείς παλικαράκια του φωτός.
Ζ) Το μεγαλείο του πολιτισμού ενός λαού είναι πάντοτε ανάλογο με την καθαρότητα και το βάθος της μνήμης του. Έτσι εμείς οι Έλληνες, με την πολύχρονη ιστορία μας, είμαστε άξιοι της αποστολής μας όσο βαθαίνει η γνώση και η συνείδηση που έχουμε για την ιστορία μας αυτή.
Η) Για τη συγγραφέα που λατρεύει τη χαρά της ζωής και γνωρίζει καλώς την αξία της, στον επίλογο του βιβλίου περιέχεται και η λύση του σημερινού δράματος “Αρκεί να αγωνιστούν και αυτά με τη σειρά τους και να αντισταθούν” μας προτείνει.(σελ.117)
Θ) Γιατί το κύριο πρόσωπο του έργου ο μικρός Βλάσσης είναι ένας ήρωας; Τι τον ξεχωρίζει από τα άλλα παιδιά; Πώς από μικρό Ελληνόπουλο έγινε ένας καλός Έλληνας;
Είναι λίγα από τα ερωτήματα που διατυπώνονται από τον αναγνώστη του βιβλίου. Ο μικρός Βλάσσης ήταν ένα συνηθισμένο παιδί της εποχής του, όπως και τα άλλα παιδιά.
Τον χαρακτηρίζουν μικρές ηρωικές, καθημερινές πράξεις. Έβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του, έκανε ομάδες συμπαράστασης, φρόντιζε τους αρρώστους, τραγουδούσε τα σατυρικά τραγούδια της Βέμπο, έκλεβε και μοιραζόταν με τα αδέλφια του τα καρύδια, που είχε κλέψει βιαίως ο Γερμανός γιατρός, άκουγε ραδιόφωνο και άλλα πολλά. Συμμετείχε στα προβλήματα της οικογένειας του, με το δικό του αποτελεσματικό ελεύθερο τρόπο, με τη δική του σκέψη. Έτσι η εξέλιξη του, ο μετασχηματισμός ήλθε πολύ εύκολα και γρήγορα.
Βασίστηκε και ενισχύθηκε από τις αρχές της οικογενείας του. Κυρίως όμως από τα πλούσια συναισθήματα – τα οποία είναι μεν κοινά σε κάθε άνθρωπο- στον ίδιο όμως παρουσιάζονται στην πιο ψιλή και οξεία μορφή.
Και έτσι ο μικρός Βλάσσης έπαψε να είναι άτομο, το ξεπέρασε έγινε πρόσωπο. Αυτό βρίσκει εφαρμογή στο λεχθέν από τον Ηράκλειτο «Ήθος ανθρώπω δαίμων». Το ήθος είναι ο θεός, η μοίρα του ανθρώπου. Αυτό το ήθος, τον ηθικό πλούτο, μαζί με το ψυχικό σθένος, την ευθύνη και τον πόνο για τους άλλους συγκεντρώνει ο μικρός Βλάσσης. Εξ’ άλλου είχε μεγαλώσει σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον, σ’ ένα σύστημα αξιών που περιείχε το ηρωικό ήθος, ως ιδανικό. Ήταν ακόμα ο καιρός, η εποχή που έδινε τέτοια πρότυπα.
Συγχαίρουμε τη συγγραφέα για το αξιόλογο συγκινητικό και θαυμάσιο αυτό διήγημα της και της ευχόμαστε να δημιουργεί πάντα με την ευαισθησία και την ανθρωπιά που την διακρίνει. Σε μια αιχμηρή εποχή η δημιουργός έχει αφήσει την καρδιά της ελεύθερη και ελεύθερα στοχάζεται και γράφει. Την ευχαριστούμε όμως ιδιαίτερα διότι μας χάρισε μια απλή, υπαρκτή, πραγματική και αληθινή ιστορία και μας έκανε να γνωρίσουμε την εποχή και την κοινωνία έτσι ώστε :
“ όσο γνωρίζεις πιο καλά
τόσο αγαπάς πιο πλέρια”.
Όπως λέγει ο μεγάλος ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς. Έτσι πιο πλέρια γίνεται η αγάπη όλων μας προς την πατρίδα μας, προς την Κόρινθο, προς τους ανθρώπους της και κυρίως προς τη συγγραφέα, την αγαπητή Παυλίνα Μπεχράκη, τον μικρό ήρωα τον Βλάσση Μπεχράκη και την οικογένεια τους.
Όσο είμαστε πιο πιστοί θεματοφύλακες των συσσωρευμένων εμπειριών του παρελθόντος, τόσο γινόμαστε πιο ελεύθεροι πλάστες του μέλλοντος.
