Ζει και δουλεύει στη Νέα Υόρκη. Συχνά μεγάλοι δημοσιογραφικοί οργανισμοί του αφιερώνουν εκπομπές, χαίρει διεθνούς φήμης και καταξίωσης για τα μοναδικά γλυπτά του κοστούμια. Κι όταν έρχεται στο νησί μας, τα μάτια του λάμπουν, το βλέμμα του γίνεται πιο φωτεινό και στο πρόσωπό του υπάρχει ένα γλυκό χαμόγελο. Βρίσκεται στην πατρίδα του…
Αν και η καταγωγή του δεν είναι πραγματικά από την Αίγινα, η αγάπη που είχε ο Γιώργος Κωστάκος, φίλος και συνεργάτης του, του «μετέδωσε την έννοια της πατρίδας γι’ αυτό το όμορφο νησί. Αισθάνομαι σαν Αιγινήτης, γι’ αυτό βάζουμε πάντα την σημαία της Αίγινας στην πρώτη σειρά» και συνεχίζει: «Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι, Έλληνας δεν είναι μόνο αυτός που γεννήθηκε, αλλά και αυτός που αποκτά την ελληνική παιδεία. Αιγινήτης δεν είναι μόνο αυτός που γεννιέται εδώ, αλλά και αυτός που η αγάπη του για τον τόπο αυτό τον οδηγεί να κάνει πράγματα». «Η Αίγινα είναι η κληρονομιά που μου άφησε ο Γιώργος…».
Ο Νίκος Φλώρος αφορμή της παρουσίας του στην Τρίπολη παραχώρησε μια ιδιαίτερη συνέντευξη στον Τριαντάφυλλο Σωτηρόπουλο και την εκπομπή “Πρόσωπο με Πρόσωπο” η οποία προβλήθηκε απο το supertv το βράδυ της Πέμπτης 20 Φεβρουαρίου.
Η εκπομπή φιλοξενήθηκε στο ιστορικό Μαλλιαροπούλειο θέατρο της Τρίπολης, το οποίο άνοιξε τις πύλες του για πρώτη φορά σε μια τηλεοπτική εκπομπή απο την επαναλειτουργία του.
Λίγα Λόγια για τον Καλλιτέχνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τρίπολη Αρκαδίας. Από πολύ νωρίς άρχισε να ζωγραφίζει και το 1983 συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής στο Αρκαδικό Φεστιβάλ, όπου παίρνει το πρώτο βραβείο από τα χέρια της Μελίνας Μερκούρη. Σε εκείνο το φεστιβάλ είχε την ευκαιρία να γνωρίσει μεγάλους Έλληνες ζωγράφους όπως τον Τσαρούχη, το Φασιανό και πολλούς άλλους, που του έκαναν τα πρώτα επαινετικά σχόλια για τη δουλειά του. Όπως ο ίδιος θυμάται, αυτό που ιδιαιτέρως του τόνισαν ήταν ότι δεν φοβόταν το χρώμα. Σε εκείνο το διαγωνισμό έφτιαξε ένα κίτρινο σιταροχώραφο με ένα μαύρο δέντρο στη μέση και έναν γαλάζιο ουρανό με σύννεφα. Τον πίνακα αυτό, μετά τον διαγωνισμό τον πήρε η Μελίνα για το γραφείο της στο Υπουργείο Πολιτισμού!
Ο δεκατριάχρονος τότε Νίκος ένιωσε πολύ διαφορετικά. Είχε έρθει η πρώτη επιβεβαίωση για το ταλέντο του και είχε έρθει από τα χείλη πολύ μεγάλων ζωγράφων. Φυσικά –όπως μας εξομολογείται- αυτό μάλλον το κατάλαβε την επόμενη ημέρα στο σχολείο, όπου οι καθηγητές του άρχισαν να τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά. «Σταμάτησαν να μου φωνάζουν για τα μαθήματα» θυμάται γελώντας «Σα να υπήρχε ξαφνικά μια ιδιότυπη καλλιτεχνική ασυλία».
Μετά το γυμνάσιο η οικογένεια μετακομίζει στην Αθήνα και ο Νίκος αρχίζει να κάνει μαθήματα σχεδίου παράλληλα με το σχολείο και –φυσικά- με την άλλη του μεγάλη αγάπη την μουσική και το θέατρο. Έκανε παρέα με ζωγράφους και ανθρώπους της τέχνης γιατί όπως χαρακτηριστικά λέει «δεν μπορούσε να συμβαδίσει με τους συνομήλικούς του, δεν είχε τίποτα τα πει μαζί τους». Αυτό όμως ήταν μια παγίδα, εκμυστηρεύεται με θλίψη στα μάτια: «Χάνεις τις στιγμές της αθωότητας που περνούν ανεπιστρεπτί». Τότε όμως δεν μπορούσε να το δει αυτό. Ζωγράφιζε συνεχώς και μάλιστα δεν μπορούσε να κατανοήσει και τον λόγο που τ’ άλλα παιδιά είχαν δυσκολία στη ζωγραφική. Γι’ αυτόν ήταν κάτι τόσο απλό…
Τελειώνει το λύκειο και παράλληλα τελειώνει τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο, παίρνοντας πτυχίο πιάνου. Αμέσως μετά φεύγει για το Παρίσι, όπου φοιτά στη Σχολή Καλών Τεχνών (École des Beaux Arts). Δημιουργούσε συνεχώς σαν μια μεγάλη εσωτερική δύναμη να τον έσπρωχνε να το κάνει. «Το ταλέντο, η έμπνευση δεν είναι δικα σου, σου δίνονται. Ο καλλιτέχνης γεννιέται σαν μια ευαίσθητη χορδή, που δέχεται τα ερεθίσματα και την έμπνευση από κάτι ανώτερο. Ο καλλιτέχνης είναι το ενδιάμεσο, πρέπει να μεταφέρει ένα μήνυμα. Η δουλειά του δεν είναι να δοξαστεί ο ίδιος» και συνεχίζει εξηγώντας μας πως «στα αρχαία αγάλματα δεν υπάρχουν υπογραφές, το έργο τέχνης σε φέρνει πιο κοντά με την συμπαντική αγάπη. Βλέποντας ένα έργο πρέπει να αισθανθείς ότι ήρθες πιο κοντά με το πνευματικό σου κομμάτι. Να νιώσεις ένα δέος, που δεν μπορείς να το εκφράσεις, όπως δεν μπορείς να εκφράσεις και το άπειρο».
[Ο Νίκος Φλώρος φωτογραφίζεται με τον αείμνηστο Γιώργο Κωστάκο σε έκθεσή του στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης]
Ο Νίκος Φλώρος φωτογραφίζεται με τον αείμνηστο Γιώργο Κωστάκο σε έκθεσή του στο Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης
Τα γλυπτά κοστούμια από αλουμίνιο του Νίκου Φλώρου είναι μοναδικά και τον έχουν κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο. Έχει εκθέσει τη δουλειά του στο Whitney Museum of American Art το 2004, στο Metropolitan Club, στην French Heritage Society και στο Greek Consulate της Νέας Υόρκης, στο Μουσείο Μπενάκη και στο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, στο Μετρό στο Σύνταγμα, στο παλάτι Hofburg στη Βιέννη, ενώ πολλά από τα έργα του κοσμούν ιδιωτικές συλλογές. Έχει επίσης δημιουργήσει κοστούμια για την θεατρική παραγωγή NARCISE του Jean Jacques Rousseau.
Στην διάρκεια των τελευταίων χρόνων απέσπασε πολλά πρώτα βραβεία αλλά ξεχωρίζει αυτό που πήρε από τον Harold Koda διευθυντή του Metropolitan Museum της Νέας Υόρκης.
Στα πλάνα του για τις δύο επόμενες χρονιές έχει ήδη μια μεγάλη ατομική έκθεση στη Μόσχα στο τέλος του Φθινοπώρου, μετά από πρόσκληση που έλαβε από τους Ρώσους όταν επισκέφτηκαν την έκθεσή του στη Βιέννη. Ετοιμάζει ένα κοστούμι της Γκρέις Κέλλυ, που θα εκτεθεί στο Μονακό και παράλληλα δουλεύει μια σειρά γλυπτικών χιτώνων, εμπνευσμένων από τα μάρμαρα του Παρθενώνα, που πιθανότατα θα εκτεθούν στο Λονδίνο το 2012 κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων.
Επίσης ετοιμάζει και τις εκθέσεις του ιδρύματος George Best Costacos «Ταξιδιώτες», που θα παρουσιαστεί στη Γερμανία το 2011 και «Προορισμός», που θα παρουσιαστεί στη Νέα Υόρκη το 2012. Αυτές οι δύο εκθέσεις είναι η συνέχεια της πολύ επιτυχημένης έκθεσης «Αναχωρήσεις», που πραγματοποιήθηκε λίγο πριν το καλοκαίρι στην Αθήνα. Όπως ο ίδιος μας αναφέρει «Όλες οι εκθέσεις του Ιδρύματος πάντα θα έχουν σταθμό στην Αίγινα, την πατρίδα μας».
Ο Νίκος Φλώρος είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος «George Best Costacos» στην Αμερική, που ιδρύθηκε το 2009 για να τιμήσει τη μνήμη του φίλου και συνεργάτη του ηθοποιού και τραγουδιστή του Βroadway, Γεώργιου Κωστάκου, ο οποίος χάθηκε πολύ πρόωρα το Νοέμβριο του 2008 στο Αννόβερο από καρκίνο του εγκεφάλου. Σκοπός του Ιδρύματος είναι η προώθηση της έρευνας για την καταπολέμηση του καρκίνου του εγκεφάλου. Στους στόχους του ιδρύματος είναι η δημιουργία ενός ξενώνα για τα παιδιά. Σε αυτό τον στόχο εργάζονται από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του Ιδρύματος. «Είναι κάτι που θα το ήθελε πολύ ο Γιώργος» μας εξομολογείται. Τα επόμενα βήματα του ιδρύματος αφορούν την διοργάνωση της συναυλίας του Μιχάλη Χατζηγιάννη στην Αίγινα, μιας συναυλίας που έχει καθαρά φιλανθρωπικό χαρακτήρα, μιας και όλα της τα έσοδά της θα πάνε για τους σκοπούς του και βεβαίως το χειμώνα θα δοθούν για δεύτερη φορά τα βραβεία του Ιδρύματος σε προσωπικότητες της ιατρικής και της τέχνης.
Μιλώντας για την Αίγινα και την τέχνη γενικότερα, το βλέμμα του Νίκου αλλάζει. Γίνεται πιο μελαγχολικό. Υπάρχει ένα παράπονο. Πώς ένας τέτοιος τόπος, με τόσους καλλιτέχνες και εικαστικούς, που αγαπούν το νησί και ζουν μέρος του χρόνου τους εδώ, δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να αποκτήσει ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης, ένα μεγάλο εκθεσιακό χώρο με αξιώσεις. Μου ζητά να αφήσω το πληκτρολόγιο και αρχίζει να μου αναλύει το όνειρό του για ένα μουσείο. Ένα μουσείο που θα μπορούσε να κάνει πιο γνωστή την Αίγινα που τόσο αγαπά…
Κλείνοντας αυτήν την συνομιλία εμείς θα θέλαμε να του ευχηθούμε όλα του τα όνειρα τόσο σε καλλιτεχνικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, να πραγματοποιηθούν και να τον ευχαριστήσουμε που προβάλει το νησί μας και τις ομορφιές του στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Απο την Λένα Μαρίνη
